stap uit de dramadriehoek!

“pfff, het is weer zover. Gisteren kwam er weer een mail binnen van het bestuur. Ze gaan weer extra letten op de declarabiliteit van iedereen”

Hij kijk me zuchtend aan. Na bijna 10 jaar bij de organisatie kent hij het inmiddels wel. “Er lijken economisch mindere tijden aan te komen en dan kun je er de klok op gelijk zetten, dan gaan ze opeens weer de touwtjes aantrekken en moeten we meer declarabele uren gaan draaien”.

Ik vraag hem of dat een probleem voor hem is en hij zucht. “ik wordt er gewoon zo moe van. Elke keer weer het zelfde liedje. Alsof we normaal niet genoeg ons best doen, niet hard genoeg werken, alleen maar aan het flierenfluiten zijn. Alsof de indirecte uren besteed worden aan hobby projecten en dat opeens niet meer belangrijk is. Maar als we die indirecte dingen niet meer doen of er minder aandacht aan besteden, dan merkt iedereen dat uiteindelijk weer want dat heeft weer invloed op het werkplezier en werkgemak en zelfs op de hoeveelheid werk dat we uiteindelijk binnenhalen.”

Het valt me op dat hij in ons gesprek regelmatig over wij en zij spreken. Alsof er binnen de organisatie 2 kampen zijn en hij de dupe is van het beleid van het andere kamp. Ik geef dit aan hem terug en hij geeft toe dat hij er eigenlijk ook zo naar kijkt maar dat hij zich dat nooit zo gerealiseerd heeft.

Samen kijken we naar de dramadriehoek. Waar staat hij in deze situatie en wie staat er op de andere positie(s)? Hij moet lachen. “Ja, ik ben geloof ik het slachtoffer hier he? En als ik eerlijk ben, ik geloof dat de partner waar ik mee samenwerk in de redder rol stapt. Hij geeft me allerlei adviezen over hoe ik met dat bericht over die uren om moet gaan, dat t allemaal wel mee valt, hoe ik het moet zien, hoe ik er naar zou moeten kijken. Maar eigenlijk heb ik daar helemaal niet om gevraagd. Volgens mij is hij gewoon bang dat ik weg ga.”

We kijken samen hoe hij uit de dramadriehoek kan stappen en naar de winnaarsdriehoek kan gaan. Waar het slachtoffer de pro-actieve wordt, die hulp vraagt en het probleem meer bij zichzelf neerlegt (en zich afvraagt, dit is mijn realiteit, hoe ga ik er mee om?) en de redder meer de helper wordt en de vraag stelt (in plaats van uiteindelijk de aanklager omdat hij klaar is met dat gezeur en alles wat hij zegt niets mee gedaan wordt).

Ik vraag hem wat hij, nu hij dit weet, zou kunnen doen. Hij geeft aan dat het tijd wordt om niet alleen maar te mopperen over dingen waar hij geen invloed op heeft (het bericht over die uren, die ligt er nu eenmaal) maar gaat kijken naar de dingen waar hij wel invloed op heeft (hoe hij omgaat met dit bericht bijvoorbeeld, want wat stond er nu eigenlijk echt in?). Maar om te beginnen zou hij wel eens wat meer willen begrijpen over waarom het hem zo raakt, dit bericht.

En zo gaan we stap voor stap de verdieping in in dit fictieve traject…..