Verandering

“Mama, ik wil later Mark Rutte worden”

Dat zei mijn dochter toen ze een aantal jaren geleden besloot om minister president te worden. Ze wilde de baas worden. Niet alleen van een bedrijf, nee mijn dochter dacht groter: ze wilde de baas van Nederland worden.

Mijn dochter is inmiddels 8 jaar oud. Zojuist las ik dat Rutte 13 jaar lang minister president is geweest. Zij weet dus gewoon niet anders. Mark Rutte is voor haar de enige minister president van Nederland, ooit. Dat het straks toch echt iemand anders is, is voor haar vreemd. Voor haar is er maar 1 “baas” van Nederland en dat is Mark Rutte.

Dat dingen #veranderen, daar kan de één net wat beter mee om gaan dan anderen. Ook in mijn coachpraktijk kom ik dat dagelijks tegen. Jonge mensen die al bezig zijn met hun 2e of 3e baan en met zichzelf hebben afgesproken dat ze ook hier toch echt niet langer dan 3 jaar blijven want dan wordt het tijd voor iets nieuws maar ook enthousiaste managers die al meer dan 15 jaar bij dezelfde werkgever werken en het lastig vinden dat er nu toch echt dingen gaan veranderen in hun werk en het gevoel hebben dat ze de controle daardoor kwijt raken. Iedereen is anders en iedereen ervaart veranderingen anders. En dan is ook nog elke verandering anders.

Met mensen die blijven veranderen ga ik vaak op zoek naar waar de behoefte vandaan komt. Is het onrust en lopen ze weg voor iets of worden ze echt gelukkig bij continue verandering? Naar welke #waarden leven ze?

Bij mensen die juist weerstand voelen bij verandering is vaak de vraag “waar ben je bang voor?” Dat onderzoeken brengt meestal al een stukje rust en vaak blijkt de angst niet terrecht. En als de angst toch blijft en mensen geen stappen durven te zetten terwijl dat de enige manier is om dichter bij hun waarde te komen? Dan help ik ze om toch te springen! Niet wachten tot de angst weg is maar met de angst onder de arm er gewoon voor gaan!

Toen mijn dochter zaterdag hoorde dat het kabinet was gevallen, zei ze meteen “gaat Mark #Rutte dan weg? Want dan kan ik minister president worden!” Je zag de twinkeling in haar ogen en een brein dat dacht: dit biedt mogelijkheden!

Haar broer vertelde haar toen dat dat helaas pas kan als ze 18 is. Dus ze moet nog even wachten. Zij vond dat een flauwe reden en dat moet ze vooral zo blijven voelen. Geen mitsen en maren, geen excuses, geen redenen om er niet voor te gaan, geen angst.

Ze wil minister president worden en als het aan haar ligt, dan zou ze vandaag nog springen!