Huh, waar ging het mis?

Daar liep ik, heerlijk over het strand.

Na een tijdje werd ik steeds verder van de vloedlijn afgedreven. Een gezin met 3 hondjes liep voor mij. De twee kleinste hondjes rolden door t zand. Het zag er schattig uit en trok mijn aandacht. De grootste liep aan een lijn en toen ik ze wilde passeren liep hij naast me verder, voor t gezin uit.

Ik kwam er maar niet voorbij en begon me te ergeren. De man die de hond vasthield had niets in de gaten. Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd. “Zag hij dan niet dat de lijn en de hond in de weg zaten voor mij? Hij kon de hond toch even bij zich houden zodat ik mijn pad kon blijven volgen? Waarom duwden ze me van mijn pad af?”

De ergernis liep op, tot ik mij realiseerde dat sneller lopen geen zin had en me niks zou opleveren. Zou het niet slimmer zijn om even stil te staan, ze te laten passeren, en dan aan de andere kant weer verder te lopen?

In mijn irritatie was ik vol overtuiging dat de enige optie was dat zij zich aanpasten aan mij, zij iets zouden veranderen. Ik vergat helemaal dat ik zelf ook de mogelijkheid had om iets te veranderen.

Dat ik dat niet eerder had gezien! Dat had me een hoop irritatie gescheeld!

Herken je dat?

Je bent een richting ingeslagen waarvan je achteraf denkt “hoe ben ik hier terecht gekomen?” Het voelt alsof je afgeleid was en nu je op die plek bent voelt het eigenlijk helemaal niet goed.

Je realiseert je dat je eigenlijk een ander pad had willen kiezen.

En in plaats van dat je stappen gaat zetten in een andere richting voel je irritatie over anderen, die jou, in jouw ogen, die richting hebben opgeduwd.

Zoals in een promotietraject waar je misschien niet helemaal achter staat, een specialisme of focusgebied die niet helemaal bij je lijkt te passen of een werkgroep waar je eigenlijk helemaal geen zin in hebt.

of

Je bent de laatste tijd veel boos en geirriteerd op je werk. Je ergert je aan anderen, aan je leidinggevende, en schopt steeds meer tegen dingen aan.

Komt dit soms doordat je eigenlijk je andere stappen wil zetten en de “ander” onbewust de schuld ervan geeft dat je nu “hier zit”?

Vaak ga je zo op in de overtuiging dat iets de “schuld” is van de ander en de ander (“het”) moet veranderen dat je helemaal vergeet dat je zelf ook altijd een keuze hebt.

Herkenbaar en zou je ook meer zelf de regie willen pakken? Neem dan contact met me op voor een gratis en vrijbljivend intake gesprek!