Iets wat normaal lijkt hoeft nog niet OK te zijn

Stel je voor, je bent net partner geworden.

Je hebt veeleisende klanten, veel “gedoe” met mensen in je team en ook de organisatie verwacht veel van je. Kortom er staat veel druk op je.

Morgen heb je een afspraak met de klant. Iemand moet iets voor je uitzoeken voor die meeting. Je vraagt aan het eind van de middag een van je managers, Anne, dit op te pakken. Anne zegt ok en jij  gaat er vanuit dat ze er mee aan de slag gaat.

Wat je niet zag en hoorde was dat Anne je vraag niet helemaal goed leek te begrepen (aan een half woord had ze helaas niet genoeg), dat ze die dag ook nog een deadline voor een andere partner had en dat Anne ook al een paar dagen een ziek kind had thuis, waar haar moeder gelukkig vandaag op paste, maar waardoor niet de hele avond op kantoor kon blijven.

Als het 18 uur is wordt je zenuwachtig. Je hebt nog niks van Anne gehoord en je wilde eigenlijk gaan sporten vanavond. Maarja, je wilt wel graag goed voorbereid zijn voor de meeting van morgen. Waarom heeft ze nog niet gemaild of gebeld? Je loopt door kantoor maar ziet haar niet meer zitten. Je begint een beetje geïrriteerd te raken. Je belt haar op en krijgt haar voicemail. Je spreekt iets in:

“Anne, bel me terug, waar ben je? Ik heb dat stuk echt nu nodig maar heb nog niks van je gekregen”.

 Even later krijg je een mail. Anne is thuis, nu met haar gezin maar zodra haar kind in bed ligt kruipt ze weer achter haar computer en maakt ze het af. Je krijgt het echt vandaag.  Je denkt “Pff, waarom heeft ze het niet even afgemaakt? Zo moeilijk was het toch niet? Waarom maakt ze niet eerst af wat ze me had toegezegd voordat ze naar huis gaat? In mijn tijd bleven we gewoon op kantoor als iets af moet… “ en zo gaat je gedachte nog even door.

Om 22 uur krijg je eindelijk een mail van Anne. Een korte mail met een half antwoord op je vraag. Ze sluit af met

“dit is wat ik heb gevonden, het is toch niet zo recht toe, recht aan als dat ik had gehoopt. als je wilt kan ik morgen nog even verder kijken of kunnen we even samen kijken en overleggen. Fijne avond nog”.

 Je bent zwaar geïrriteerd. Hoezo dit antwoord? Hoe moeilijk kan het zijn? Je stuurt terug

“Anne, hier kan ik toch niks mee? Wat moet ik morgen tegen de klant zeggen? Ik had van jou wel iets meer verwacht! Ik zie je morgen op kantoor”.

 Je neemt nog een glas wijn en sluit dan je laptop af. Gestrest duik je je bed in.

Anne baalt

Ze kan de slaap niet vatten en ligt om 2 uur ‘snachts nog wakker….

Waarom heeft ze niet gewoon nee gezegd? Of in ieder geval een slag om de arm houden. Waarom had ze niet doorgevraagd omdat ze niet alle informatie had die ze nodig had om het goed uit te zoeken? Of was ze later nog even langsgelopen?  Waarom vertelde ze je niet gewoon van haar zieke kind, dat zou je wel begrijpen? En nu heeft ze de andere partner ook nog teleurgesteld, want die had alle begrip toen ze vertelde dat ze een ziek kind had en echt niet toe kwam aan die klus. Dit is niet de eerste keer dat dit tussen jullie gebeurt…

Wat is er mis met haar? Ze is net manager geworden, dan moet je toch i.i.g. deze vraag op de juiste manier kunnen oppakken? Ze moet ze assertiever zijn. Waarom lukt het haar niet? Ze voelt zich een manager van niks.

De volgende dag zit jij al vroeg op kantoor om het zelf maar op te pakken. Anne komt ook op tijd binnen maar loopt niet meteen bij je langs. Anne ziet een dichte deur en durft die drempel niet over te stappen. Ze mailt je:

“ik ben op kantoor, als je me nog nodig hebt hoor ik het wel”.

Je denkt, laat maar even, ik moet dit eerst afronden. Net voor de meeting heb je alles klaar. Je hebt het antwoord op de vraag en gaat goed voorbereid de meeting in. Die gaat goed, klant tevreden, druk weer even van de ketel en jij kunt je weer storten op al het andere werk dat nog ligt te wachten. In gesprek gaan met Anne lijkt overbodig, je mail was duidelijk, ze zal het wel hebben begrepen en de volgende keer pakt ze het hopelijk anders aan. Ze is slim genoeg om dat toch echt wel in te zien.

Anne praat over dit voorval ook niet meer met jou. Wel met een andere collega die ze vertrouwd. Ze betrekt het in het gesprek vooral op zichzelf, ze zit er echt mee in haar maag. De collega raadt haar aan om in coaching te gaan. Haar doel zal zijn, assertiever worden en meer en duidelijker nee kunnen zeggen. Ze zal binnen deze organisatie nou eenmaal met vaker met moeilijke mensen te maken krijgen, dus dan kan ze maar beter haar vrouwtje staan. Ook gaat ze een cursus time management volgen op aanraden van deze collega. Daar zal ze vast ook wel iets aan hebben.

Anne denkt steeds vaker, is dit wel mijn omgeving? Kan ik er ooit goed mee omgaan als iemand zo tegen mij doet, of moet ik een stap richting de deur maken? Ze zal niet de enige zijn die om die reden uiteindelijk weggaat. Op zoek gaat naar een vriendelijke omgeving.

Wees eens eerlijk, we kennen toch allemaal een situatie die vergelijkbaar is met bovenstaande? Nu kun je zeggen, ik snap die partner wel, want t is ook bloed irritant dat ze niet gewoon eerlijk zei dat ze het niet begreep, dan kun je niet om 22 uur met een prutswerk aankomen. Natuurlijk had je niet zo moeten reageren, maar we zijn allemaal mensen, dus ik snap het ook wel, die frustratie moest er even uit.

De vraag die hieraan vooraf gaat is natuurlijk, waarom communiceerde de Anne niet “eerlijk” richting jou als partner? Wat ging er in haar om? Kan ze gewoon nooit nee zeggen of voelde ze dat daar geen ruimte voor was? Voelde ze zich emotioneel niet veilig genoeg om het gesprek aan te gaan?

Er zijn tal van voorbeelden te noemen van situaties waarbij medewerkers zich emotioneel onveilig voelen. Het kan gaan om dingen die voor de één heel klein zijn maar door een ander als heel groot wordt ervaren. Zoals het gevoel hebben dat er achter hun rug om wordt gesproken over je maar het niet recht in het gezicht wordt gezegd, of waarbij iemand kei hard wordt afgerekend op zijn of haar fout, waarbij de partner het, i.p.v. voor de manager op te nemen, ook richting de klant of collega’s aangeeft dat het niet zijn/haar fout was maar de fout van de manager. Of misschien vaker nog, waarbij dit door een manager gebeurt richting een junior.

En zo lang er een omgeving is waarbij mensen zich niet geheel vrij voelen zich uit te spreken zullen mensen niet snel opstaan en met de vuist op tafel slaan. In dit geval, jou doen realiseren dat misschien niet Anne maar jij degene bent die wel wat coaching kan gebruiken.

In een stressvolle werkomgeving waar veel van ons wordt gevraagd “gaat het nou eenmaal vaak zo”. Als we dat maar blijven volhouden zal er nooit iets veranderen. Maar wees nou eens eerlijk, iets wat normaal lijkt hoeft toch niet altijd OK te zijn? Wees je daar als leidinggevende a.j.b. ook af en toe bewust van. En als het je zelf niet lukt om dat te doorbreken zoek dan iemand die je daarbij kan helpen! Alleen op die manier creeer je een veilige werkomgeving voor iedereen! Want vergeet niet: gelukkige werknemers zijn goede en productieve werknemers!